Dag 19

Zwarte zaterdag, Samedi noir. Niets van gemerkt. Vanmorgen eerst lekker met Baros naar Plage de la Mine d’Or gelopen. Hier is het strand lang niet zo breed als wij gewend zijn. Smal strand en bij hoog water soms helemaal geen strand over. Daarachter gaan de rotsen pakweg 20 meter omhoog. Maar het was een lekkere wandeling. Het Franse brood is wel lekker, maar je moet het wel gelijk opmaken en de volgende dag weer nieuwe kopen want bewaren dat gaat niet.

Ik wilde vandaag naar het surfstrand, maar “du vent” ho maar. Dus besluit ik na het eten en de eerste koffie de “Route Cotiëre” maar eens te volgen en de strandafgangen maar eens te bekijken. Maar ik wil graag weten of de bandenspanning akkoord is en de enige apparaat dat ik bij een pompstation tegen kwam was kapot. Ik ga nog ff naar de Office de Tourisme , dat is vlakbij en doe daarover navraag, De dame belt een garage en adviseert mij daar heen te gaan. Ik krijg het kaartje van het bedrijf en ga er heen, het is vlakbij. Binnen 5 minuten is alles geregeld, kosten nul. Ik bedank de man en we vertrekken. Al gauw komen wij in Théhiquier langs de haven. Dat ligt aan het open water, maar ook hier is bij eb weinig bevaarbaar water meer over. Ik ga verder en zie wat auto’s staan en wat mensen op het, ik zal het maar wad noemen, lopen  Ik stop en ga erheen. Bij navragen zoeken ze inderdaad “huivres”, oesters dus en ik, dom misschien, vraag of ze die in heet water doen en hoe lang ze die koken, denkend aan garnalen. Neen, die worden zo gegeten geeft de Franse man aan. Hij pakt zijn mes en opent er een en biedt mij die aan . Natuurlijk moet ik die proeven. Is goed, maar wel wat zout. In ieder geval vers, want net gevonden en direct gegeten. Hij vertelt mij als ik aan hem vraag dat hij zeker één keer in de week oesters zoekt en er dus heel veer eet. Ik heb geen laarzen mee, wel een emmer en heb surfschoentjes in de auto. Wie weet morgen misschien bij laag water. Bij de volgende strand afgang zie ik mensen die geen oesters meenemen, maar mosselen en die dekken ze, tegen de felle zon denk ik, af met zeewier.

De hele route neemt zoveel tijd in beslag dat het al aardig opschiet met de middag en dan zie ik een bord met “La Roche Bernard”. Dat bord heb ik eerder ook al eens gezien. Ik rijd die richting op en na een kilometer of 15 kom ik daar aan. Het is een flink stuk verder land inwaarts aan de zelfde watergang dan Pénestin en Théhiguir, maar nog steeds aan het open water. Het dorp ligt op een rots. Erg leuk om daar ff te zijn met een straat met een dalingspercentage van 12%. Dat had ik nog niet eerder gezien. Terug in Pénestin is het half zes. We maken gezamenlijk en te voet nog een flinke ronde en het is bijna 8 uur. Tijd voor een warme maaltijd. Voor mij dan, Baros heeft water en heerlijke brokjes. Morgen zullen we hier weggaan. Waarheen? Dat zien we vanavond later wel.

Km : 205923.